این حدیث به صورت امر و جمع آمده؛ لذا توصیه جمعی است، نه فقط فردی و شخص خاص. متعلق به یک زمان محدود و خاص هم نیست و مبادرت در کل ایام حیات و به صورت مستمر امر شده است. نفرمودند یک کاری کنید که مریض نشوید؛ بلکه فرمودند یک کاری کنید که همواره سلامت باشید؛ چون گاهی بیماری ها دست ما نیست.
اگر حفظ سلامتی و استمرار صحت و سلامتی جنبه دینی و اهمیت نداشت، هیچ وقت امر به مبادرت در حفظ سلامتی نمی شدیم. صحت و سقم ما، جنبه عمومی پیدا می کند و کسی نمی‌تواند بگوید سلامتی یا بیماری من، فقط به خودم مربوط است؛ مثل امر به معروف و نهی از منکر در ارتباط با گناهان. وقتی امر می شود، یعنی نباید لحظه ای از آن غافل باشیم و بعد بگوییم یادمان رفت یا بگوییم این قدر گرفتار بودم که دیگر حواسم به خودم نبود.
بی توجهی به بدن و ظاهر و سلامتی به هیچ وجه نه تنها فضیلت محسوب نمی شود؛ بلکه از عدم حفظ آن منع شده ایم. لذا مومن نباید مریض باشد و تفکرش این باشد که مریضی را خدا داده و دنبال سلامتی نمی روم تا این که خودش اگر صلاح دانست، برطرف کند. وقتی حضرت تاکید بر کل مدت عمر دارند، یعنی باید برای آن برنامه داشت و انواع تهدیداتش را شناخت و برای آن برنامه ریزی کرد.
0
